عن الامام الهادی علیه السلام: الشاكِرُ أسعَدُ بالشُّكرِ مِنهُ بِالنِّعمَةِ التي أوجَبَتِ الشُّكرَ ؛ لأنَّ النِّعَمَ مَتاعٌ ، و الشُّكرَ نِعَمٌ و عُقبى .

کسی که شکر می کند نتیجه ای عائدش می شود که ازنعمتی که به خاطر او شکر می کند بالاتر است

زیرا نعمت، متاعی است که غالبا زودگذر است ولی شکر، دو چیز دارد: هم نعمت است زیرا موجب فزونی و استمرار نعمت

است و دیگر اینکه نتیجه ی آخروی دارد.                                               تحف العقول، صفحه 483