به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از مازندران، خانم صدیقه سادات هادوی در نشست مجازی طلاب مدرسه علمیه الزهراء(سلام الله علیها) کلاردشت، اظهار کرد: حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه)، دارای دو غیبت، یکی غیبت صغری، که از زمان ولادت حضرت شروع شد و در سال ۳۲۹ هجری قمری به پایان رسید و دیگری، غیبت کبری، که از سال ۳۲۹ هجری قمری شروع شده، می باشد و روزی که خداوند متعال، زمینه را فراهم بداند، به آن حضرت اجازه ظهور خواهد داد و ایشان، حکومتی جهانی بر پایه معارف قرآن کریم و عدالت ایجاد می کنند و با ظلم و ستم مبارزه خواهند کرد.

وی اظهار کرد: منظور از غیبت امام دوازدهم(عجل الله تعالی فرجه) پنهان شدن آن حضرت در غار و زندگی دور از مردم نیست، بلکه آن حضرت در بین مردم حضور دارند و مانند انسان های دیگر، زندگی عادی دارند. حضرت، مردم را می‌بینند و آنها را می‌شناسند، مردم نیز حضرت را می‌بینند، اما ایشان را نمی‌شناسند و نمی‌دانند که ایشان همان حضرت مهدی موعود(عجل الله تعالی فرجه) هستند، تا زمان ظهور که ایشان، خود را امام و پیشوای شیعیان جهان، به مردم معرّفی خواهند کرد، زیرا امر غیبت و ظهور حضرت حجت، به اراده و فرمان الهی است و هر گاه خدای متعال اراده کند، واقع خواهد شد.

کارشناس مذهبی ادامه داد: غیبت امام علاوه بر حفظ جان حضرت، دلایل و حکمت‌های دیگری از جمله، ایجاد زمینه اجرای احکام الهی در جامعه، امیدبخشیدن به مؤمنان و منتظران، تربیت و خودسازی نیز می باشد، در روایات زیادی بیان شده است که امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) در دوران غیبت به‌طور مداوم مراقب حال پیروان خویش و پاسداری از آیین خدا در جلو گیری از آمیختن آن با سلیقه‌ها و افکار شخصی است ، ایشان در زمان غیبت، همچون خورشید پشت ابر است که مردم از برکات و هدایت‌های پنهان و آشکار آن حضرت بهره‌مند هستند.

خانم هادوی با توجه به حدیث پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله)، مبنی بر اینکه کسی که بمیرد و امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده است ابراز کرد: باید به امام زمان و ویژگی های آن حضرت معرفت پیدا کرد، چرا که عدم شناخت همپای شرک و جاهلیت و تکذیب او، همردیف کفر و بی ایمانی است، و به یقین شناخت امام عصر (ارواحنا فدا)، کلید همه معارف وحی است که با یادگیری نام ها و القاب و تاریخ ولادت و غیبت حضرت بدست نمی آید بلکه باید در حکمت نام ها و نشان های او اندیشه کرد.

وی تصریح کرد: امام زمان، امام زمانه و امام همه انسانها در همه ابعاد زندگی است؛ امام وار زندگی کردن وظیفه ای همگانی است به او باید اقتدا کرد تا به مقصد رسید، چون او باید زیست تا بتوان به کمال دست یافت.