امام حسن بن علي (عسكري) فرزند امام دهم در سال 232 هجري متولد شده و در سال 260 هجري ( بنا به بعضي از روايات شيعه) به دسيسه معتمد خليفه عباسي مسموماً درگذشته است.
امام يازدهم پس از درگذشت پدر بزرگوار خود به امر خدا و حسب التعيين پيشوايان گذشته به امامت رسيد و هفت سالي كه امامت كرد به واسطه سختگيري بيرون از اندازه مقام خلافت, با تقيه بسيار شديد رفتار مى‌كرد, درب روي مردم حتي عامه شيعه بسته جز خواص شيعه كسي را بار نمى‌داد با اينحال اكثر اوقات زنداني بود و سبب اين همه فشار اين بود كه اولاً: در آن ازمنه جمعيت شيعه به كثرت و قدرتشان به حد قابل توجهي رسيده بود و اينكه شيعه به امامت قائلند براي همگان روشن و آفتابي شده بود و امامان شيعه نيز شناخته مى‌شدند و از اين روي مقام خلافت بيش از پيش ائمه را تحت مراقبت درآورده و از هر راه بود با نقشه‌هايي مرموز در محو و نابود كردن ايشان مى‌كوشيدند.
ثانياً: مقام خلافت پي برده بود كه خواص شيعه براي امام يازدهم فرزند معتقدند و طبق رواياتي كه از خود امام يازدهم و هم از پدرانش نقل مى‌كنند فرزند او را همان مهدي موعود مى‌شناسند كه به موجب اخبار متواتره از طرق عامه و خاصه پيغمبراكرم(ص) خبر داده بود و او را امام دوازدهم مى‌دانند. بدين سبب امام يازدهم بيشتر از سايرائمه تحت مراقبت مقام خلافت درآمده و خليفه وقت تصميم قطعي گرفته بود كه به هر طريق باشد به داستان امامت شيعه خاتمه بخشد و دَرِ اين خانه را براي هميشه ببندد.
و از اين روي همينكه بيماري امام يازدهم را به معتمد, خليفه وقت گزارش دادند, طبيب نزد آن حضرت فرستاد وچند تن از معتمدان خود و چند نفر از قضات را به منزلش گماشت كه پيوسته ملازم وي و مراقب اوضاع داخلي منزل بوده باشند و پس از شهادت امام نيز خانه را تفتيش و توسط قابله‌ها كنيزان آن حضرت را معاينه كردند و تا دو سال مامورين آگاهي خليفه در خط پيدا كردن خلف آن حضرت مشغول فعاليت بودند تا بكلي نوميد شدند.
امام يازدهم را پس از درگذشت در خانه خودش در شهر سامرا, پهلوي پدر بزرگوارش به خاك سپردند.
منبع: شيعه در اسلام ص 227،علامه سيد محمد حسين طباطبائي