مژده ای اهل رضا، روی رضا پیدا شد

جلوه حسن الهی به فضا پیدا شد

ضعفا روی به گلزار ولایت آرید

که گل روی معین الضعفا پیدا شد

رفتار امام رضا علیه السلام با خانواده
سراسر مدت سی و پنج سال امامت امام موسی کاظم علیه السلام با حوادث و فراز و نشیب‌های سیاسی آمیخته بود. بیشتر زندگانی ایشان در زندان‌های هارون الرشید سپری شد. امام رضا علیه السلام در تمامی مدتی که امام کاظم علیه السلام زندانی بودند دستیار و پشتوانه استوار پدر در حوادث سیاسی فرهنگی بودند. شریک غم‌ها و رنج‌های پدرشان بودند هرگز در برابر قدرت‌طلبان هوس باز، خودشان را تسلیم نکردند. ایشان راه پدر را ادامه دادند و مردم را به شدت از یاری رساندن و کمک به خلفای طاغوتی دور می‌کردند. چون امام کاظم علیه السلام بیشتر عمر شریف‌شان در زندان‌ها سپری شد، امام رضا علیه‌السلام به عنوان فرزند ارشد مسئول نگهداری خانواده ایشان بودند، ایشان در این مدت طوری از خانواده‌شان مراقبت کردند، که اجازه ندادند کسی به آنها بی‌احترامی کند، نهایت احترام را به آنها می‌گذاشتند و خطرات دشمنان را از آنان دور می‌کردند.
علاقه حضرت به خانواده‌شان در محبتی که به امام جواد علیه السلام داشتند نیز قابل ملاحظه است. قبل از تولد امام جواد علیه السلام فردی به امام رضا علیه السلام می‌گوید شما کودکان را دوست دارید پس از خداوند بخواهید که پسری به شما عطا کند. حضرت فرمودند: خداوند پسری به من خواهد داد که وارث من می‌شود هنگامی که اباجعفر علیه السلام متولد شدند، حضرت در طول شب گهواره ایشان را حرکت می‌دادند و با او بازی می‌کردند. امام فرزندشان را آن قدر دوست می‌داشتند که شب را نمی‌خوابیدند و گهواره امام جواد علیه السلام را حرکت می‌دادند. به ایشان عرض شد آیا مردم با پسرانشان چنین رفتار می‌کنند؟ حضرت فرمودند: این پسر مانند عامه مردم نیست به دنیا آمدن و رشد نمودن او مانند ولادت پدران پاکش است.
رفتار امام با فرزندشان امام جواد علیه السلام آن قدر محبت آمیز و توام با احترام بود که ایشان را به نام صدا نمی‌زدند بلکه بیشتر با کنیه مورد خطاب قرارش می‌دادند. به عنوان مثال می‌فرمودند: «ابوجعفر برای من نوشته است و من برای ابوجعفر نوشتم.» به این ترتیب می‌خواست ایشان را احترام و تمجید کنند.
نمونه دیگر علاقه و وابستگی امام رضا علیه السلام، محبتی بود که به حضرت معصومه علیه السلام داشتند.
رفتار امام رضا علیه السلام با مردم: امامان با مردم نشست و برخاست داشتند و در تعاملات اجتماعی به نیکوترین صورت با آنان برخورد می‌نمودند. این سیره چنان نیکو بود که با الگو قرار دادن آنان ما می‌توانیم روش صحیح برخورد اسلامی با افراد گوناگون را بیاموزیم.
با بررسی آیات در می‌یابیم برخورد با انسان‌های مختلف باید هماهنگ و متناسب با روحیه آنها باشد خداوند عزوجل در قرآن فرموده است:
محمد رسول الله والذین معه اشداء علی الکفار رحماء بینهم؛ محمد فرستاده خداست و کسانی که با او هستند در برابر کفار سخت و شدید و در میان خود مهربانند.
در آیه دیگری چنین فرموده:
یا ایها النبی جاهد الکفار و المنافقین و اغلظ علیهم؛ ای پیامبر با کافران و مجاهدان جهاد کن و بر آنها سخت بگیر.
از این آیات چنین نتیجه‌گیری می‌شود که برخورد قرآن و اسلام با انسان‌های مختلف فرق می‌کند. در بعضی جاها دستور به برخورد نیک و پر محبت می‌دهد، «با مردم سخن نیک بگویید» و در جای دیگر دستور به برخورد میانه می‌دهد: «محمد فرستاده خداست و کسانی که با او هستند در برابر کفار سرسخت و شدید و در میان خود مهربانند.»
امام رضا علیه السلام به عنوان اسوه کانون مهر و عاطفه نسبت به بندگان خدا بود. در زیارت آمده است: السلام علی الامام الرئوف؛ (سلام بر امام و پیشوای با رافت و مهربان) این لقبی است که از طرف خداوند به ایشان داده شده است. ایشان بیشترین محبت و مهربانی را نسبت به مردم و اهل خانه و خدمت گزارانشان داشتند. در روزی که ایشان مسموم شدند و در آن روز به شهادت رسیدند بعد از این که نماز ظهر را خواندند به فردی که نزدیکشان بود فرمودند: مردم (منظور اهل خانواده کارکنان و خدمتگزارانشان بودند) غذا خورده‌اند؟ آن فرد جواب داد: آقای من در چنین وضعیتی کسی می‌تواند غذا بخورد؟ در این لحظه که امام علیه السلام متوجه می‌شوند کسی غذا نخورده، می‌نشینند و دستور آوردن سفره‌ای را می‌دهند همه را سر سفره دعوت می‌کنند و آنها را یکی یکی مورد محبت قرار می‌دهند.
ایشان در جایی که مربوط به شخص خودشان بود بزرگ‌ترین گذشت‌ها، عالی‌ترین ایثارها و بیشترین محبت را نسبت به دیگران داشتند. رفتار عملی امام رضا علیه السلام نشانه انسانی کامل و نمونه است که هیچ علاقه‌ای به دنیا و ظواهر آن ندارد.
اگر فردی حتی کوچک‌ترین خدمتی برای امام رضا علیه السلام انجام می‌داد، ایشان نهایت تشکر و قدردانی را به جا می‌آوردند و حتما خدمت آن فرد را جبران می‌نمودند. آن حضرت به مستضعفان و گرفتاران توجه خاصی می‌کردند، اگر آنها گرفتاری و ناراحتی داشتند، سعی می‌کردند مشکل آنان را حل کنند. زیاد بودند افرادی که در سایه یاری رسانی‌های امام علیه السلام به خیری دست یافتند.

ولادت امام زمان حضرت مهدی (عج):
وی یگانه فرزند امام عسکری علیه السلام یازدهمین امام شیعیان است. امام زمان حضرت مهدی (عج) در سحرگاه نیمه شعبان 255 ق در سامرّا چشم به جهان گشود و پس از پنج سال زندگی تحت سرپرستی پدر، و مادر بزرگوارشان نرجس خاتون، در سال 260 ق به دنبال شهادت حضرت عسکری علیه السلام ـ همچون حضرت عیسی علیه السلام و حضرت یحیی علیه السلام که در سنین کودکی عهده دار نبوّت شده بودند ـ در پنج سالگی منصب امامت شیعیان را عهده دار شدند. آن بزرگوار پس از سپری شدن دوران غیبت با تشکیل حکومت عدل جهانی احکام الهی را در سرتاسر زمین حاکمیت خواهد بخشید.

آخرین امام شیعیان در پانزدهم ماه شعبان 255 ق، علی رغم مراقبت های ویژه مأموران حکومت عباسی، در خانه امام عسکری علیه السلام چشم به جهان گشودند. تولد مخفیانه آن حضرت بی شباهت به تولد حضرت موسی علیه السلام و حضرت ابراهیم خلیل علیه السلام نیست. همان گونه که این دو پیامبر بزرگ الهی تحت شدیدترین تدابیر امنیتی فرعونیان و نمرودیان به اراده خداوند و به سلامت در کنار کاخ فرعون و نمرود متولّد شدند، حضرت مهدی(عج) نیز در حالی که جاسوسان و مأموران خلیفه عباسی تمام وقایع خانه امام یازدهم علیه السلام را زیر نظر داشتند، در کمال امنیت و بدون آن که دشمنان بویی ببرند، در سحرگاه روز جمعه نیمه شعبان قدم به جهان هستی گذاشتند.

هنگامه شادی زین العابدین است

میلاد مسعود امام پنجمین است

آمد به دنیا آنکه نامش جاودانی ست

روشگر آئین وراه زندگانی ست

میلاد امام محمدباقر(ع) مبارکباد

فاطمه گویاترین فریاد عشق / روح سبز عاطفه، همزاد عشق
ای دلت پر نور تر از آفتاب / ای کلامت عشق را تفسیر ناب
موج زن در هر کلامت شط نور / خطبه هایت شرح ناب خط نور

امام هادی(علیه السلام):

اِنَّ الحَرامَ لا ینمى وَ اِن نَمى لا یبارَک لَهُ فیهِ وَ ما اَنفَقَهُ لَم یؤجَر عَلَیهِ وَ ما خَلَّـفَهُ کانَ زادَهُ اِلَى النّارِ

به راستى که حرام، افزایش نمى‏یابد و اگر افزایش یابد ، برکتى ندارد و اگر انـفاق شود ، پاداشى ندارد و اگر بماند ، توشه‏اى به سوى آتـش خواهد بود.
            

                                                               کافى، ج 5، ص 125، ح7

مشهد واژه ای عربی واسم مکان است ودرلغت به معنی محل دیدار، جای دیدنی وزیارتگاه آمده است.امادرمیان عموم مردم ،به معنی محل شهادت شناخته می شود.

این نام ازآن روی براین شهرنهاده شدکه مأمون حضرت

امام رضا(ع)رادرسال 203ه.ق دراین محل به شهادت رساند و پیکرمطهرامام رادرآن بقعه کنارگور هارون به خاک سپرد. شهرت مشهددرطول تاریخ، مرهون وجودمقدس آن امام است.این شهرکه محل زندگی پرماجرای هشتمین امام شیعیان است،تاپیش ازبه خاک سپاری پیکرمطهرآن حضرت، دهکده ای خوش آب وهوابه نام “سناباد” ازتوابع نوقان در24کیلومتری شهرتوس مرکزایالت خراسان بود.

پس    ازدفن حضرت در این بقعه، روستای سناباد به تدریج گسترش یافت و به صورت شهری بزرگ درآمدو"مشهدالرضا” نامیده شد و مکانی مقدس گردید. ازآن زمان، هسته اصلی شهر(مشهدکنونی)شکل گرفت.

1-      شب ها کم می خوابید و بیشترشب را به عبادت سپری می کرد.

2- بسیاری ازروزها راروزه داشت وبه ویژه روزهای اول،نیمه وآخرهرماه راروزه می گرفت ومی فرمود: “اگرکسی این چندروز راروزه بگیرد، به شخصی ماند که تمام روز، روزه بوده است .

3- سجده هایش بسیارطولانی بود،به گونه ای که پس از نماز صبح درسجاده   به عبادت ادامه می داد تا دمیدن آفتاب صبحگاهی تسبیح وحمد خدا می گفت وبرپیامبرصلوات می فرستاد وبه سجده شکرادامه می دادتاروزبالابیاید.

4- قرآن بسیارتلاوت می کرد وانس امام باقرآن چنان بودکه پاسخ اوبه هرپرسشی، وهمچنین تمثیل های اوازقرآن برمی خاست.

5- هنگامی که دربستربسترخواب قرارمی گرفت، بسیارقرآن تلاوت می کرد.

6- درتلاوت قرآن، اگربه آیه ای می رسید که درآن سخن ازدوزخ و کیفرالهی بود، سخت می گریست و از آن به خدا پناهنده می شد.

به نمازاول وقت اهتمام داشت و درروزهایی که روزه داشت، نخست نمازمی خواند وسپس افطار می کرد.

روایات بسیار مهم باب دختر‏داری‏

مستحب است انسان، در صورتی که از دختر داشتن محروم است، دست نیاز به جانب حق بردارد و برای دختردار شدن با حال اخلاص به درگاه حق دعا کند و بنالد.
ابراهیم خلیل آن پیامبر بزرگ با داشتن فرزندی چون اسماعیل و اسحاق به درگاه حق جهت دختردار شدن نالید. امام صادق(ع) دعای او را بدین صورت نقل می‌‏کند: اِنَّ اِبْراهیمَ سَأَلَ رَبَّهُ اَنْ یَرْزُقَهُ اِبْنَةً تَبْکیهِ وَ تَنْدُبُهُ بَعْدَ مَوْتِهِ.
از حضرت حق درخواست دختر کرد تا حداقل پس از مرگش گریه‏‌کننده و ناله‌‏کننده و خلاصه مجلس گرم‏‌کن و یادآور داشته باشد.
هدفی که در این روایت بازگو شده خیلی مهم نیست، آنچه مهم است اصل مطلب است که پیغمبری اولوالعزم از داشتن دختر محروم بود، برای رسیدن به این نعمت دعا کرد.
رسول حق(ص) فرمود: نِعْمَ الْوَلَدُ اَلْبَناتُ، مُلْطِفاتٌ، مُجَهِّزاتٌ مُؤْنِساتٌ، مُبارَکاتٌ، مُفَلِّیاتٌ.
دختران چه خوب‌اند، مهربان و نرمخو، مددکار و آماده به کار، انیس انسان، با برکت و علاقه‏‌مند به پاکیزگی.
امام ششم(ع) فرمود: مَنْ عالَ اِبْنَتَیْنِ، اَوْ أُخْتَیْنِ، اَوْ عَمَّتَیْنِ اَوْ خالَتَیْنِ حَجَبَتاهُ مِنَ النّارِ.
کسی‏‌که دو دختر، یا دو خواهر، یا دو عمه، یا دو خاله را سرپرستی کند، سرپرستی آن دو او را از آتش جهنم حفظ می‏‌کند.
شخصی به مردی که نزد رسول حق نشسته بود خبر داد همسرت دختر آورد، رنگ آن مرد تغییر کرد، رسول اسلام(ص) فرمود: چه شده؟ عرضه داشت: خیر است، فرمود: بگو چه اتفاقی افتاده. گفت: از خانه بیرون آمدم در حالی که همسرم درد زائیدن داشت، این مرد به من خبر داد دختردار شده‏‌ام. حضرت فرمود: زمین حمل‏‌کننده او، آسمان سایه سرش و خداوند روزی‌‏دهنده اوست، دختر دسته گیاه خوشبوئی است که آن‌‏را می‏بوئی، سپس رو به اصحاب کرد و فرمود: کسی‏‌که دارای یک دختر است، مشکل دارد (تربیت و حفظ او، تهیه جهازیه، آماده‏‌کردن مقدمات عروسی، دلهره داماد‏داری) و برای هر کس دو دختر است، خدا را به فریاد او برسید و هر کس دارای سه دختر است جهاد و هر کار مکروهی را معاف است و هر آن‏که چهار دختر دارد، ای بندگان خدا او را کمک دهید، به او قرض دهید و به او رحمت آورید.
چقدر دختر عزیز است، که رسول حق یارانش را به یاری دخترداران دعوت کرده و کمک به دخترداران را وظیفه الهی امت قرار داده.
مردی در زمان امام صادق(ع) دختردار شد، خدمت امام رسید، حضرت او را ناراحت و خشمگین دید به او فرمود: فکر کن خداوند به تو وحی می‏‌کرد من برای تو انتخاب کنم که خدای تو هستم، یا تو با بودن من انتخاب می‌‏کنی؟ چه جواب می‌‏دادی؟ عرض کرد: می‌‏گفتم ‏ای خدای من تو برای من انتخاب کن، حضرت فرمود: هم‏ اکنون خداوند مهربان دختر برای تو انتخاب فرموده، ای مرد در داستان موسی و خضر آمده که وقتی خضر به مصلحت آن خانواده به دستور خدا کودک را کشت، به موسی گفت: فَاردنا انْ یبْدلهما ربَّهما خیراً منه زکوةً و اقرب رُحماً. خواستم تا به‌‏جای او خداوند فرزندی بهتر و متوجه‏‌تر به رعایت رحم به او بدهد.
حضرت حق به‏‌جای آن کودکی که به‏‌دست خضر کشته شد و موسی معترض شد و خضر به او گفت: خدا بهتر از آن‌‏را به پدر و مادرش می‌‏دهد، دختری عنایت فرمود که هفتاد پیغمبر از نسل او به‏‌وجود آمد!!
امام صادق(ع) فرمود: اَلْبَناتُ حَسَناتٌ وَ الْبَنُونَ نِعْمَةٌ، وَ الْحَسَناتُ یُثابُ عَلَیْها وَ النِّعْمَةُ یُسْأَلُ عَنْها.
دختران حسنات‌اند، پسران نعمت حق‌اند، بر حسنات بهره می‏‌دهند و از نعمت بازپرسی می‏‌کنند.
شب معراج به رسولش فرمود: …قُلْ لاِباءِ الْبَناتِ: لاتَضیقَنَّ صُدُورُکُمْ عَلی بَناتِکُمْ فَاِنّی کَما خَلَقْتُهُنَّ اَرْزُقُهُنَّ. به دخترداران بگو، بر دختر داشتن بی‏‌حوصلگی نکنید، همانگونه که آن‏ها را آفریدم، روزی هم می‌‏دهم.
رسول حق(ص) فرمود: اِنَّ اللهَ تَبارَکَ وَ تَعالی عَلَی الاِْناثِ اَرَقُّ مِنْهُ عَلَی الذُّکُورِ، وَ ما مِنْ رَجُل یُدْخِلُ فَرْحَةً عَلی اِمْرَأَة بَیْنَهُ وَ بَیْنَها حُرْمَةٌ اِلاّ فَرَّحَهُ اللهُ یَوْمَ الْقِیامَةِ.
خداوند به دختر مهربان‌تر از پسر است، کسی‏‌که باعث خوشحالی دخترش شود، خداوند روز قیامت او را خوشحال می‏‌کند.
رسول حق(ص) نهایتاً درباره ارزش دختر داشتن فرمود: خَیْرُ اَوْلادِکُمْ اَلْبَناتُ.
بهترین فرزندان شما دختران هستند.
فرهنگی در تمام تاریخ بشر بدین‌‏صورت از دخترداری جانبداری نکرده، بلکه به‏‌عکس، وضع دختران و زنان در جنب اقوام و ملل وضع خوبی نبوده، این زحمات بی‌‏شائبه رسول خدا(ص) بود که انقلاب معنوی عظیمی در مسأله حیات دختران و زنان و زن‏داری و دخترداری ایجاد کرد.

1. شفیعه‏
یکی از فضایلی که حضرت معصومه(س) به آن دست یافت، مقام شفاعت است. روایتی که امام صادق(ع) قبل از تولد حضرت معصومه(س) بیان فرمود دلیل این بدانید؛ حضرت فرمود: «الا و انّ قم الکوفةُ الصغیرة الا انّ للجنة ثمانیة ابوابٍ ثلاثةٌ منها الی قم تقبض فیها امراةٌ من ولدی ‏اسمها فاطمة بنت موسی تدخل بشفاعتها شیعتی الجنة باجمعهم.»
آگاه باشید که قم «کوفه کوچک» است. بدانید بهشت هشت در دارد که سه در به‏‌سوی قم است. بانویی از فرزندان من به نام فاطمه دختر موسی در آنجا رحلت می‌‏کند و با شفاعت او همه شیعیان ما وارد بهشت می‏‌شوند.
از این روایت علاوه بر اثبات مقام شفاعت حضرت معصومه(س) فراگیر‏بودن آن نیز روشن می‏‌شود.
بعد از ائمه معصومین هیچ‌‏یک از اولیاءِ الهی مقام شفاعتی چون فاطمه معصومه(س) را ندارد و در گستردگی مقام شفاعت وی همان بس که امام صادق(ع) فرمود: با شفاعت او همه شیعیان ما وارد بهشت خواهند شد. علاوه بر آن در متن زیارتنامه حضرت معصومه(س) نیز که دارای سند و به عبارت دیگر روایت از امام رضا(ع) است نیز همین مقام (شفاعت) وی توجه ما را به خود جلب می‏‌کند. آنجا که می‏‌خوانیم: «یا فاطمه اشفعی لی فی الجنة فان لک عندالله شأناً من الشأن؛ ‏ای فاطمه ما را در بهشت شفاعت کن.»
موید سوم روایات فراوانی است که ثواب زیارت این بانوی شفیعه را بهشت قرار داده‏‌اند که بی‏‌گمان می‌‏توان گفت: شفاعت این بانوی گرانقدر برای زائران عارف خود زمینه بهشتی‏‌شدن آن‏ها را فراهم خواهد ساخت. ازجمله آن روایات را می‏‌خوانیم:
1. علامه مجلسی در بحار الانوار می‌‏نویسد: امام رضا(ع) فرمود: «من زارها فله الجنة»، هرکس او را زیارت کند بهشت برای او است. و فرمود: «من زار المعصومه بقم کمن زارنی» و فرمود: «من زارها عارفاً بحقه فله الجنة».
2. امام جواد(ع) فرمود: «من زار قبر عمتی بقم فله الجنة» آن‏که قبر عمه‌‏ام در قم را زیارت کند بهشت برای او است.
3. امام صادق(ع) فرمود: «ان زیارتها تعادل الجنة» زیارت او همسنگ بهشت است. و فرمود: «من زارها وجبت له الجنة»، آن‏که او را زیارت کند، بهشت برای او واجب می‏‌شود.
محدث قمی رویای صادقه‌‏ای دیده است که جایگاه بلند شفاعت حضرت معصومه را نشان می‏‌دهد. وی که در تیمچه بزرگ قم به مناسبت ایام فاطمیه بر فراز منبر رفته بود، فرمود: شبی میرزای قمی را در عالم رؤیا دیدم از او پرسیدم: آیا شفاعت اهل قم به‌‏دست حضرت معصومه(س) است؟ او قیافه‏‌اش را درهم کشید و فرمود: شفاعت اهل قم با من است. شفاعت عالم با حضرت معصومه(س) است.

حضرت اميرالمؤمنين (عليه‏السلام) فرمودند:
اى مردم! به خدا سوگند من هرگز شما را به هيچ طاعتى فرا نمی ‏خوانم مگر آن كه خود بر شما. در عمل به آن، پيشى مى‏جويم و از هيچ گناهى بازتان نمی ‏دارم و نهى نمی كنم. مگر آن كه پيش از شما، خود را از عمل به آن باز می‏دارم.

                                  نهج البلاغه، خطبه173

میلاد مظهر علم و عزت و عدالت و سخاوت و شجاعت، اسد الله الغالب، علی بن ابیطالب،

مبارک باد . . .

 

فروغی که از بیت نبوت و خاندان رسالت، جهان و جامعه را روشنی می داد، در وجود شکافنده ی دانشها، حضرت

” باقرالعلوم ” تجلی یافت.

امام باقر(علیه السلام)، مجمع نورانیت ها و خاستگاه فضایل بود.

سلامی که پیامبر، از زبان ” جابر ” به امام  “ باقر ” رساند، گویای منزلت این وجود برکت خیز و عزّت آفرین است.

امروز، فقه شیعه، میراث آن امام است و فقهای تشیع در ضیافتخانه ی حوزه ها، بر سفره ی دانش  و معارف ابا جعفر(علیه السلام) نشسته اند.

دانش اگر دریا بود، او نا خدای آن اقیانوسها بود. علم اگر گوهر بود، او غوّاص بی بدیلی بود که دامن دامن مروارید معرفت به تشنگان عرفان می بخشید.

مسجد مدینه و حرم رسول، هنوز طنین صدای او را در خود دارد، که به نشر علوم و احادیث اهل بیت می پرداخت.

فخر ما این است که شیعه ی حضرت باقر( علیه السلام) و پیرو مرام عترتیم.

از جمله القاب عقیله خدر رسالت “ ولیة الله ” است و این مکرمه از چند جهت مستحقّ این لقب و ممدوح به این است:

اول: از جهت آن مقاماتی که تحصیل نمود به واسطه ی عبادت و بندگی.

دوّم: به واسطه ی آن صدماتی که متحمل شد در راه احیا و ابقای دین مبین.

سوم: به واسطه ی محبتی که جدّ  و پدر و مادر و برادر به او داشته، او به آن ها داشته، چرا که هر کس آن ها را دوست داشته باشد و هرکس را آن ها دوست داشته باشند مورد الطاف احدیّت خواهد شد.

چهارم: به واسطه ی آن محبتی که به برادر خود حضرت سیّدالشهدا داشته قطع نظر از محبتش به باقی خانواده ی خود که از امتیازات و خصایص آن مخدّره بوده و هرکس که محبّ حسین باشد، خدا او را دوست  دارد، چنان چه شخص هر قدر محبّتش به آن حضرت زیاد شود مقاماتش به همان اندازه رفیع گردد. چون این مخدّره غرق بحر محبّت حسینی شد لذا یکّه تاز وادی مراحم الهی گردید.

پنجم: به واسطه ی این که از افراد جلیّه آیات الهیّه و آثار وجودیّه ربّانیّه بوده و آن یکی  از مقتضیات قوِیه مودّت است، چنان چه در جای خود محقّق شده،؛ لبعض الاصدقاء.

خجسته دختر زهرا که هست آینه                               زپای تا به سر و جلوه اله در اوست

زممکنات به واجب کس اشتباهی نیست                       به غیر عصمت صغری که اشتباه در اوست

گواه عصمت او انّما یرید الله                                           نه بس همین همه قرآن بگو گواه در اوست