سوال : در حديث داريم كه حضرت مهدي‌ (عج) مي­فرمايد:

«هر كس بگويد مرا ديده، دروغ گفته است»؛ در حالي كه از شخصیت های

بزرگ نقل شده ایشان را دیده اند. این تناقض نیست؟

پاسخ: عده اي با توجه به اين‌كه نامه، در آخرين روزهاي عمر نايب چهارم صادر شده و در آن، به پايان نيابت خاصه تصريح شده است، چنين گفته­ اند كه مراد از مدعي مشاهده، ادعاي نيابت خاصه و ارتباط با حضرت است؛ زيرا نيابت خاص يعني حضور نزد حضرت، همراه شناخت آن بزرگوار و رساندن سؤالات مردم و ابلاغ پاسخ­ها و پيام­ها. اين فرد، هم ادعاي ديدار دارد و هم آنچه مي­گويد را از جانب حضرت بيان مي­كند و حرف­ها را پيام حضرت اعلام مي­كند.2

حضرت امام خميني‌; مي­گويد: مراد از تكذيب مدعي مشاهده اين است كه فردي، مدعي ملاقات باشد؛ ولي شاهد و دليلي نداشته باشد.3 شهيد صدر مي­گويد: مراد، ادعاي انحرافي است كه شخصي با ادعاي مشاهده و ارتباط، بخواهد عقايد و نظر خود را با نام پيام­هاي امام زمان عجل الله تعالي فرجه الشريف به مردم القا كند.4 برخي نيز گفته­اند: مراد از تكذيب مدعي مشاهده، تكذيب مدعي ظهور است.5 بنابراين مي­توان دريافت كه در روايت، صِرف ديدار، منتفي نشده است و عالمان نيز نفي اصل ديدار را استفاده نكرده­اند. به علاوه، روايت، مدعي مشاهده را كذّاب مي­داند؛ حال اگر كسي امام را ببيند و به ديگران نگويد، تحت اين روايت قرار نمي­گيرد؛ لذا اصل ديدار، امر ممكني خواهد بود.

نكته آخر اين‌كه علماي ما كه موفق به ديدار حضرت شده بودند، آن را براي مردم بازگو نمي­كردند؛ بلكه اطرافيان و خواص آنان، از روي شواهد و قرايني يا در زمان­هاي بعد، متوجه وقوع ديدار آن عالم با امام مي­شدند؛ لذا عالمان تحت «عنوان مدعي مشاهده» قرار نمي­گيرند

منبع : کتاب آفتاب مهر